کلمه ی VPN مخفف  “virtual private network” به معنای شبکه ی خصوصی مجازی است و برای توصیف انواع خاصی از اتصال امنیتی به کار می رود که برای حفظ حریم خصوصی و امنیت افراد در زمان مرور اینترنتی طراحی شده است. کاربران تجاری برای دسترسی به شبکه های محل  کار خود از کامپیوترهای خانگی یا در زمان مسافرت از VPN استفاده می کنند. کاربران شخصی نیز اغلب از VPNها برای حفظ اطلاعات هویتی خود مانند آدرس اینترنتی استفاده می کنند تا از هویت خود در اینترنت رنج نبرند. به لطف یک سری پروتکل هایی که برای فناوری وی پی ان طراحی شده است، اتصال VPN بسیار امن است. این پروتکل ها مانند بلوک های ساختمانی کل سیستم را تشکیل می دهند. پروتکل های فیلتر شکن، به طور سنتی به عنوان پروتکل های تونل زنی یا tunneling تعریف می شوند. این نام از این حقیق مشتق شده است که پروتکل تونلی امن را در یک مسیر ناامن مانند اینترنت برای اتصال اینترنتی ایجاد می کند. حتی اگر، شبکه ای که مورد استفاده قرار گرفته است امن نباشد و از اطلاعات افراد حفاظت نکند، این تونل امنیت را ایجاد خواهد کرد. پروتکل های تونل زنی VPN همچنین می توانند برای اتصال معماری دو شبکه مخالف همدیگر به کار گرفته شوند. پروتکل های VPN و فیلتر شکن می توانند به دو ایده اساسی تقسیم شوند: پروتکل های دریافتی و پروتکل های حامل که با یکدیگر به شکل یک پروتکل واحد ترکیب شده اند. روش دریافت اطلاعات “layered protocol model” یا “مدل پروتکل های لایه بندی شده” نامیده می شود. پروتکل های دریافتی به طور معمول از سطح بالاتری از امنیت برخوردارند و دلیل این موضوع این است که پروتکل حامل بیشتر نیاز به سرعت و ثبات دارد. پروتکل های VPN بسیار مهم هستند، زیرا ویژگی های امنیتی را که مورد انتظار کاربران است ارائه می دهند. اساس مدل پروتکل های لایه بندی شده دارای مزایایی مانند بی نقض بودن پیام ها است که به کاربران کمک می کند مطمئن باشند، هرگاه هر فردی با هر نیتی بخواهد در پیام رسانی مداخله ایجاد کند و یکی از لایه ها توسط این هکر تخریب شود بلافاصله در مسیرهای بعدی شناسایی و متوقف گردد. هویت فرستنده توسط پروتکل های VPN ذخیره می شود و این باعث می شود کاربران غیرمجاز نتوانند به VPN و داده های آن دسترسی داشته باشند. رمزگذاری و امنیت پروتکل ها نیز باعث می شود داده ها و اطلاعات موجود در شبکه خصوصی بماند و هیچ مسیر خارجی قادر به دسترسی به آن نباشد.